Το αίμα εξατμίζεται απ’τις φλέβες μου
σαν δροσερό νερό κάτω απ’τον καλοκαιρινό ήλιο.
Αυτή τη φορά δε με πήρες μαζί.
Θα ξαναπροσπαθήσω.


Όπως στον κορμό του δένδρου
τα δαχτυλίδια
σημαίνουν το χρόνο
που γέρασε
την αγάπη
που έσβησε                     
τον άνθρωπο
που έφυγε
χαράζω τις γραμμές στο χαρτί
με τα δεύτερα μιας αναπνοής
στον παλμό της ραγισμένης καρδιάς μου
το αίμα κυλάει στις φλέβες
μου δίνει ακόμη ζωή
όπως μπορεί
περνάει
από χαραγματιά σε χαραγματιά
μ’έναν ρυθμό που δε συγχρονίζεται
με την αναπνοή
του κόσμου
χάνομαι
κοντά στ’απομεινάρια
μιας δροσοσταλίδας
κάθε μεσημέρι
στέκω διάφανος
σαν σταγόνες από νερό
που κυλάνε προς το βούρκο
ε ί μ α ι  
ένα δωμάτιο με τοίχους από υφάσματα     
κουρελιασμένα
ίσα να πνίγουν τους ήχους
δεν ξεφεύγει τίποτα

με λένε
Ιορδάνη  
τουλάχιστον αυτό θυμάμαι
τίποτα άλλο δε θυμάμαι
είμαι μόνος
τους πήρες όλους κοντά σου
— μου είπαν —
αλλά εύχομαι να μην είναι αλήθεια
γιατί νιώθω πως ό,τι είναι από σένα
σάρκα κι οστά κι ομοίωση
τον βρίσκει συμφορά
κανέναν να μην έχεις
να είναι πια ελεύθεροι στην κόλαση
με τους άλλους προδομένους σου μαζί
με το σκοτωμένο σου γιο μαζί

— τι κούραση…—

όταν
βαθαίνει
βαραίνει
το σώμα
το ίδιο μου το στήθος πλακώνει
σωπαίνει
ο βρυχηθμός της καρδιάς μου
οξυγόνο δεν περνάει
αδειάζει ο σφυγμός μου
ζαλίζομαι

κάθε βράδυ παρακαλώ το θάνατο να ‘ρθει
να σπάσει τη σιωπή
με τους μεταλλικούς ήχους του δοξαριού του
σαν το πριόνι που κόβει το δέντρο
σιγά-σιγά
η τομή
βαθαίνει
στην κόψη της αυγής
βαραίνει
το σώμα
σαν κορμός
σκάει με παφλασμό στη σκόνη του εδάφους
μ’αναστεναγμό που σκίζει τις φυλλωσιές
και ξεσηκώνει τα στοιχειωμένα όνειρα του δάσους

μα για σένα
όλα ίδια είναι

ζητάς προσοχή
ταπεινή προσευχή
δε ρωτάς αν μπορεί
η ψυχή
που καίγεται
η ψυχή
που φλέγεται
να σταθεί
ενώπιον εκείνου που έχει πει
πως όλα τα μπορεί
μόνο για μένα
δε μπορεί
ενός λεπτού σιγή
ένα για τον καθένα
— είναι πολλοί —
καμιά πληγή
δεν κλείνει
καμιά προσευχή

κάθε γραμμή
ο χρόνος
μια χαρακιά σε ξύλινο πίνακα
κάνει θόρυβο μα δεν περνάει
κι ούτε κάτι περνάει μαζί με το χρόνο
κενές οι ώρες
οι μέρες ίδιες
κενές
τα πρόσωπά σας στη μνήμη που σβήνει
με τα μάτια σφιγμένα
κλειστά
ψάχνω να δω στα σκοτάδια
κάτι να φέγγει ακόμη
να φαίνονται
οι γραμμές στο χαρτί
οι ώρες
περνούν
οι μέρες
περνάει μια ολόκληρη ζωή
δίχως ο χρόνος να περνάει
και τίποτα να μην περνάει μαζί με το χρόνο

είμαι ο Ιορδάνης ξυλουργός
σαν το γιο και τον πατέρα του γιου

ειρωνεία
ένα παιδί
να φτιάχνει μόνο το σταυρό
που θα κρεμαστεί

από δέντρο σχοινί
κι από ξύλο σταυρός
και φέρετρο
βαθιά στη γη
μέσα στα βράχια να θαφτεί
η θεία οργή σου
μέσα στις τόσες φωνές
ποτέ δεν άκουσα τη δική σου
μόνο τους άλλους που μιλούν για
σωφροσύνη
διατάζουν
καλοσύνη
την ειρήνη
στους τρελούς
που γίναν από τη σιωπή
   
μα για κείνους που λυσσάνε
τίποτα δεν έχεις πει

σ τ α ύ ρ ω σ η

στο κεφάλι μου οι φωνές
ουρλιάζουν
κομματιάζουν κάθε σκέψη καθημερινή
αληθινή
τρομαχτική σιωπή

κραυγή
σκορπισμένη στους τέσσερις ανέμους της γης
μπροστά η ζωή
πίσω η μνήμη
προς τα κει η Σμύρνη
κι απ’την άλλη το χάος
έρχεται

κανείς δε μπορεί να γλιτώσει από την άβυσσο

τα ματωμένα μαλλιά τα κολλημένα στο πάτωμα
δίχως παράπτωμα
αμαρτία καμιά

ξεραμένα φύλλα κόκκινα
του φθινοπώρου
τα χτυπήματα
το χώμα ξύπνησαν
τους δικούς μου νεκρούς
— να πάω λένε να μη μένω άλλο μόνος —
ένας χρόνος
κι άλλος χρόνος
έξι χρόνοι
πέρασαν αδειανοί
σα να μην έγιναν ποτέ οι στιγμές
μετά από κείνη τη στιγμή

κανείς δε μπορεί να γλιτώσει από την άβυσσο

η κόλαση
θαλπωρή μπροστά στη ζωή
κι ας ήταν γλυκό το κρασί που κάθε Κυριακή τα χείλη μου έβρεχε
σαν προσευχή
ευλαβική
πικρή
σιωπή

— α ν α π ν ο ή —

ριζωμένο θ’αφήσω το δέντρο στη γη
να ρουφάει τους χυμούς και τ’αρώματα
από όλα τα σώματα που κείτονται χάμω  

απ’αυτό θα κρεμαστώ
ανθρωποθυσία
στον θεό
του πολέμου
να πάψει το πυρ
όπως δίδαξες μέσα από το γιο σου να κάνω

σου παραδίνω το σώμα μου στάχτη
να λιπάνει τα πάτρια εδάφη της παιδικής αθωότητας

δεν είναι αυτοκτονία
ανθρωποθυσία
για σένα
να πεις στα επόμενα παιδιά σου

είμαι ο Ιορδάνης
ο Ιερός Ποταμός

έγινα χείμαρρος

την ψυχή μου παρέσυρα
στην πηγή του Αχέροντα

δίχως οβολό περνώ
την πύλη προς τον Άδη

βήμα το βήμα προς την κόλαση
να φτάσω
κοντά σου
στη φωτιά
μέσα απ’τη φωτιά
θα περάσω
ν’ανοίξουμε τα κρυμμένα μας χαρτιά
και να λογαριάσουμε
ποιανού είναι η κόλαση
δικιά μου ή δικιά σου

το σώμα μου
να κάψω από μέσα
με φωτιά που φουσκώνει ο δαίμονας
τα φτερά μου να κόψω να μην πετάξω ξανά
έκπτωτος άγγελος
που κάηκε θρηνώντας το γιο σου

είμαι ο Ιορδάνης Ιούδας
σε προδίδω
και δίνω τα αργύρια
στους τριάντα
θλιμμένους
στους τριάντα
πεινασμένους
στους τριάντα
χιλιάδες
πεινασμένους
στους εκατομμύρια κολασμένους

για το Νικόλα
την Κατερίνα
που θα φύγουν μετά
κι εσένα που έφυγες κρεμασμένος
από ένα δέντρο μοναχικό κάποιας πλατείας
πνιγμένος
πριν να πνιγείς
ρώτησες όλους αυτούς που αναρωτιούνται
ποια
η διαφορά
να πνίγεται
ζωντανός
κανείς;

αφορισμένος θα φύγω σαν τους μεγάλους ποιητές
μαζί με κείνους θα βρεθώ
που έφυγαν μαζί
με την αναπνοή μου
πνίγομαι

δε βλέπω το λόγο να πνίγομαι ζωντανός

στο μικρό μου δωμάτιο της οδού Φωτήλα
που δε χωράν οι αναμνήσεις πια
σύννεφο
από πρόσωπα θαμπά
μια θηλιά
τον λαιμό
σφίγγει
με πνίγει
το σκοτάδι
η σιωπή
με πνίγει

θηλιά στον λαιμό
το πρωινό
με τα πρώτα πουλιά της μέρας μαζί
απ’το λήθαργο ξυπνάω της νύχτας

έρχομαι κει
στον τελευταίο προορισμό
τον καθημερινό
στην όμορφη γειτονιά σας
να καθαρθώ
με καθωσπρεπισμό
που σαν αγιασμό
σκορπάτε
στον αέρα

— ίπταμαι —

ξεριζώθηκα
τυχαία σώθηκα
τιμωρήθηκα τη γη μόνος να βαδίζω

κι εσείς
σαν ραγιάδες περασμένων αιώνων
κατοικείτε τα παλάτια
που χτίζουμε
μπήγοντας
στα χέρια μας χιλιάδες ακίδες
αγκάθια
απ’το στεφάνι του Χριστού
το αίμα απ’το μέτωπο
σκουπίζετε
με τις βελούδινες κουρτίνες σας
κρύβετε
την ανύπαρκτη ντροπή σας

στη Νέα Ερυθραία οι δρόμοι κόκκινοι
απ’το αίμα των αφελών πιστών

μαζεμένοι σε μια γωνιά
σκοτεινή
σκονισμένη
κοιτάμε
όλους εσάς που μας κοιτάτε
από παράθυρα πολυτελείας
γελάτε
καθώς πληρώνουμε το φόρο υποτελείας

με τίτλους στολίζετε τους πανάκριβους γιους σας
που κάθε Χριστούγεννα πωλούνται στο διάβολο
για μια καδένα χρυσή
μα εμένα λέτε τρελό

— τι απ’όσα λέω δεν είναι λογικό —

ουρλιάζουν οι φωνές στο κεφάλι μου
αναμνήσεις
καινούριες
λύπες παλιές

— τι απ’όσα λέω δεν είναι λογικό —

ένας ακόμη πρόσφυγας απ’το χαρτί έσβησε τ’όνομά του
μόνον αυτό θύμιζε κάποιαν αίσθηση ύπαρξης

απελπισία βαθιά
στα σωθικά
έχει πετρώσει
κάθε προσπάθεια
να κινήσω
το ένα πόδι
μετά τ’άλλο
να κάνω βήμα μπροστά
με βυθίζει βαρύ
πιο βαθιά
αργά  
στο λάκκο που μου σκάψατε

ένα ατέλειωτο σούρσιμο με το πρόσωπο στο χώμα
λασπωμένο χώμα
το κορμί
τη σάρκα σκίζει καυτή από πάνω καθώς περνά η Ιστορία

τα θρύψαλα της ψυχής
πού
να τα βρω
να ριζώσω τώρα
πού
να θαφτώ

είμαι ο Ιορδάνης Δημακόγλου

το γένος μου τελειώνει εδώ

σήμερα θ’ αφήσω μια τελευταία πνοή
μ’ένα σάλτο στο κενό

το σώμα μαζί
το χαρτί
κάψτε και το δέντρο
μαζί
ίσως μετά τη βροχή άλλη φωνή να μιλήσει
για τη δική μου
σβησμένη
φωνή
μια ψυχή
χάθηκε

κι ας μην ήσουν εκεί
υ π ή ρ ξ α  
εσύ.